วันศุกร์ที่ 21 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557

SF||CAPxNIEL:::กอด

      


SF::CAPxNIEL || กอด















        ย่างเข้าช่วงปลายปีอากาศที่โซลก็เริ่มหนาวขึ้นเรื่อยๆ วันนี้ดาเนียลมีอัดรายการแต่เช้า การอาบน้ำช่วงหน้าหนาวนั้นเป็นอะไรที่ลำบากยากเย็น แต่.....ถ้าหากอาบด้วยกันกับใครคนนั้นที่คุ้นเคย หน้าหนาวนี้คงจะอบอุ่นไม่น้อย คิดไปคิดมาเพลินๆเวลาก็เคลื่อนไปเรื่อยๆ ร่างบางจึงรีบเร่งแต่งตัวให้ไวที่สุด เพื่อที่จะได้ทันเวลา









"สายแล้วๆๆ อ๊าาาา"








ขาเรียวก้าวเดินออกจากห้องอย่างรีบร้อน...."ตัวน้อย อ่ะนี่ พี่ซื้อมาให้ ใส่ไว้ ตอนอากาศหนาวๆนะ"..........แต่กลับหยุดชะงักลงเมื่อนึกถึงคำพูดของใครบางคน ขึ้นมาได้ ดาเนียลจึงหมุนตัวกลับเดินตรงไปที่ห้อง








"อ้วน เค้าลืมมม ขอโทษน้าาา"







         ปากอิ่มคลี่ยิ้ม มือพลางเอื้อมไปหยิบเสื้อกันหนาวสีแดงสดที่มีขนเฟอร์มุ้งมิ้งหนาสุดๆอยู่ตรง ฮู้ด มินซูนี่ช่างรู้ใจเขาจริงๆ รู้ว่าชอบสีแดงม๊ากกกมากก แถมปลื้มขนเฟอร์อีก ก็มัน..นุ่มนิ่มๆๆอบอุ่นดีนี่>//<













"อัน ดาเนียล!!! สายแล้วนะ พี่เมเนรอนานแล้วว!!"





ก่อนที่สติจะหลุดลอยไปพลันเสียงเรียกของชานฮีก็ดังขึ้น




"คร้าบบบ ไปแล้วคร้าบบบบ"



"จริงๆเลย เด็กคนนี้เนี่ย"











คนตัวเล็กรีบวิ่งดุ๊กดิ๊กๆๆ ขึ้นรถตู้ไปทันที ไม่ยอมให้โดนว่าหรอกนะ ก็คนที่ว่าผมได้น่ะ มีแค่ พ่อ แม่ พี่ดาวิด แล้วก็...พี่มินซูเท่านั้นแหละครับ ฮิฮิ








เด็กน้อยก็ยังเป็นเด็กน้อยอยู่วันยันค่ำจริงๆ มือเรียวลูบขนเฟอร์เล่นไปมาอย่างอ่อนโยน วงแขนเรียวกอดกระชับเสื้อตัวหนาไว้แน่น แต่ก็ยังไม่ยอมใส่อยู่ดี การกระทำของคนตัวเล็กทำให้พี่ๆทีมงานบนรถนั้นอดยิ้มไม่ได้เสียจริงๆ....รถ ตู้คนสีดำแล่นมาจนลงหน้าสถานีอัดรายการ ถึงเวลาที่ดาเนียลจะต้องลาจากเจ้าเสื้อกันหนาวสีสดนี้ซะแล้ว ใบหน้าหวานยู่ๆลงเล็กน้อยก่อนที่จะระบายยิ้มออกมา






"ไว้ตอนเย็น เดี๋ยวจะมาใส่นะ จุ๊บๆ ฝากจุ๊บไปให้พี่มินซูด้วยยยย^_^"




ริมฝีปากอิ่มบรรจงประพรมจูบไปทั่วผืนผ้าก่อนที่จะเดินเข้าสถานีไป...
















8ชม.ผ่านไป









"หนาววววววๆๆๆ"







ร่างบางรีบพุ่งรี่เข้าไปนั่งที่ประจำอย่างเร็วไว ก่อนที่มือเรียวจะเอื้อมไปหยิบเสื้อกันหนาวที่วางไว้ตรงเบาะข้างๆมาสวม ใส่...........คิคิ ส่งไปให้พี่มินซูดูดีกว่าาาา






นีน้อย
 "อ้วนนน อากาศหนาวๆระวังจะไม่ฉะบายหล่ะ แบร่ :P "






อ้วนตุ๊ปป่อง:อะไรกัน เอามาใส่ด้วยหรอเนี่ยยย?? น่ารักน่ะเราน่ะ


      นีน้อยย:ก็ต้องใส่สิ อากาศหนาวจะตายย ก็เค้าเป็นแฟนใครหล่ะถึงได้น่าร๊ากกก


อ้วนตุ๊ปป่อง:คร้าบบบ พี่เหงาจังเลยตัวน้อย มากอดหน่อย


      นีน้อย:กอดได้ไง อ้วนอยู่บ้านเค้าอยู่บนรถนะ :(


อ้วนตุ๊ปป่อง:กอดได้สิ กอดที่แปลว่าHug(ฮัก)ไง พี่กอดตัวน้อยนะ :D


      นีน้อย:พูดอะไรอ้ะ...เค้าก็กอดอ้วนนะ :)




อ้วนตุ๊ปป่อง ส่งรูปภาพ
เท้าใครเอ่ยย??
      นีน้อย:โทรี!! โทรีลูกม๊าาา


อ้วนตุ๊ปป่อง:ม๊าาา ป๊ากับโทรีก็กอดม๊าน้าาาา


      นีน้อย:5555 อ้วนบ้า อย่ามโนว่าตัวเองเป็นโทรีเลยนะ ไม่เห็นจะน่ารัก


อ้วนตุ๊ปป่อง:ถ้าไม่น่ารักจริงตัวน้อยจะรักพี่ไหมหล่ะ คิดสิ


      นีน้อย:ไม่!! อ้วนไม่น่ารัก เค้าน่ารัก!! แต่อ้วนน่ะ..หล่อ คิคิ ไปนอนได้แล้วนะ จุ๊บปาก3ที ฝันดีที่กอดดดด

อ้วนตุ๊บป่อง: <3








เมื่อบทสนทนาจบลงแล้ว ใบหน้าหวานก็ระบายยิ้มสวย ก่อนที่นิ้วเรียวจะค่อยๆเลื่อนลงมากดปิดหน้าจอสมาทโฟนคู่ใจ ผ่านไปไม่นานคนตัวเล็กก็ผล็อยหลับไป











หลับไปพร้อมกับกอดอบอุ่นของผู้ชายที่ชื่อ บังมินซู <3





















-------------------------------END---------------------------------











วันจันทร์ที่ 17 พฤศจิกายน พ.ศ. 2557

SF: unable to YOU capniel::1



SF: unable to YOU  capniel ::1




















      







             คัมแบคครั้งนี้มีเรื่องต่างๆให้วุ่นมากมาย ทั้งการแสดงไลฟ์ แข่งชิงรางวัลในหลายๆรายการอีก จนแทบจะไม่มีเวลาพัก แต่ก็ถือว่าเป็นสิ่งดีๆของวันนี้ 



“ผู้ชนะครั้งนี้ นับคะแนนจากคะแนนโหวตและยอดขายอัลบั้มได้แก่…….TEENTOPครับ!!!


 “ขอบคุณแองเจิ้ลทุกคนเลยนะครับ ขอบคุณมากครับ”……..เป็นเรื่องยากนะครับที่ผมและเมมเบอร์ทุกคนจะเห็นน้ำตาของผู้ชายที่ชื่อ บัง มินซู 







“ฮยองงงงดูสิๆๆ ร้องไห้เหมือนเด็กเลยย คิๆๆ”




มักเน่ตัวปลอมของวงเอ่ยหยอกเย้าพี่ใหญ่อย่างเป็นกันเอง นิ้วเรียวจิ้มๆลงตรงลำแขนใหญ่




“ย่า ริคกี้ นายอย่าไปแกล้งมินซูฮยองสิ 55555นายก็ไม่ต่างกันหรอกดูสิ ร้องไห้ตั้งแต่ตอนอยู่บนเวทียันตอนนี้” เจ้ามักเน่ตัวจริงเอ่ยขึ้นมาบ้าง




“ก็มันดีใจนิ -3-” เด็กน้อยตัวกลมทำหน้ายู่ทันทีเมื่อโดนล้อ ร่างอวบเดินดุ๊บๆขึ้นรถไป งานนี้คงเป็นมักเน่ตัวจริงอย่างชางโจนั่นแหละที่ต้องไปง้อ







เมื่อเหลือกันแค่สองคนผมเลยอยากใช้เวลาสั้นๆนี้ให้เป็นประโยชน์ อ่า จะทำดีมั้ย ผมเขินนะ สุดท้ายก็




“แคปฮยอง….


“หืม?”


“ขอบคุณ แล้วก็….รักนะครับ จุ๊บ”




เมื่อมอบรางวัลให้กับมินซูเสร็จเจ้าของริมฝีปากอิ่มก็ยกมือเรียวขึ้นมาปิดบังใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังแดงแป๊ดเป็นมะเขือเทศ




“ฮะๆ อะไรเนี่ย มาขโมยจุ๊บพี่ได้ไง”   มือหนาเอื้อมมายีหัวคนตัวเล็กเบาๆด้วยความเอ็นดู

 
“ไม่ได้ขโมยนะให้รางวัลต่างหากเล่า”


“ขอมากกว่าจุ๊บได้ป่าว?”

พูดไม่ทันจบประโยคคำถาม จมูกโด่งก็ทำการซุกไซร้ลงซอกคอขาวทันที



“ไม่อาววว งื้ออ ไปขึ้นรถกันเหอะ เดี๋ยวพี่เมเนก็บ่นเราสองคนอีกหรอกครับ”

      



      มือเล็กออกแรงลากคนตัวโตให้ตามไปขึ้นรถด้วยกัน ทั้งสองจัดการเอนตัวลงตรงที่นั่งประจำบนรถตู้คันสีดำสุดหรู หัวทุยๆของดาเนียลพิงซบอกบังมินซูอย่างออดอ้อน ใช่เมื่ออยู่ต่อหน้าเมมเบอร์และเมเนเจอร์ ก็ไม่มีอะไรที่จะต้องเก็บเป็นความลับ ทั้งคู่ของเขา และอีก2คู่ที่เหลือ






“ชางฮยอนนา อย่างอนเลยน้า เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพาไปเลี้ยงไอติมนะ”

“ไม่เอา ไม่ชอบ”

“เหอะนะ พรุ่งนี้หมูอยากกินอะไร เดี๋ยวหมีเลี้ยงหมดเลย นะครับ นะ ดีกันนะครับ”


เสียงเจ้ามักเน่ตัวโตกำลังง้อริคกี้ข้ามหัวชานฮีผู้เป็นพี่รองอยู่ เสียงอย่างเดียวไม่พอ มือไม้ก็เริ่มเอื้อมไปแตะขา แตะแขนร่างอวบ  ทั้งสองถียงกันไปเถียงกันมาอย่างไม่หยุดหย่อน จนตอนนี้คนสวยอย่างชานฮีเริ่มจะไม่สบอารมณ์ขึ้นมาแล้ว


“ย๊าาาาาาา!!! พวกนาย!! เลิกเถียงกันสักที ฉันเหนื่อยยย!!


แต่เสียงโวยวายของทุกๆคนก็ไม่สามรถทำลายการนอนของบยองฮอนได้ วันนี้ร่างโปร่งเลือกที่จะนั่งโซนเดี่ยวของชางโจ เพราะอยากนอนพักให้เต็มอิ่มระหว่างทางกลับหอ











“เอ้อออ อีกประมาณ1อาทิตย์ พวกนายต้องไปขึ้นคอนเสิร์ตรวมที่จีนด้วยนะ เพื่อนๆพวกนายก็ไปกัน”




“โห่ยยยยยยยยยย เดินทางอีกแล้ว”





คนที่โอดโอยขึ้นมาคนแรกคือบยองฮอนที่เหมือนจะหลับไปตั้งนานแล้ว แต่พอพี่เมเนบอกขึ้นมาก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ จริงๆก็จะหลับอยู่ละนะถ้าไม่มีเสียงโวยวายจาก3คนด้านหลังนั่น






“คอนรวมงั้นหรอครับ!! งั้นซองยอลก็มาด้วยงั้นสิ อ่าาาา ไม่ได้เจอกันนานเลย> <






      แต่คนที่เห็นจะกระดี๊กระด๊าที่สุดเห้นจะเป็นดาเนียล กายบางกระเด้งตัวออกจากอกแกร่งทันทีเมื่อได้ยินว่าเพื่อนๆจะมาด้วย ก็แหม่..ไม่ได้เจอกับซองยอลนานเลยนี่ครับ ไม่รู้ว่าจะเป็นไงบ้าง อา ผมตื้นเต้นกับเพื่อนสนิทผมคนนี้ซะจริงๆ     แต่…..ขณะที่ดีใจอยู่นั้นดาเนียลก็มองไม่เห็นสายตาที่เปลี่ยนไปของคนข้างกายเลยซักนิด











..................... to be continued...................