**ก่อนอ่านจิ้มลิ้งค์เพลงเพื่อเพิ่มอรรถรสในการอ่านด้วยนะคะ^^**
SF::Hello Rainy season!!
หยดน้ำจากฟากฟ้าค่อยๆหล่นลงมาประปรายบนใบหน้าหวาน
ซึ่งเป็นสัญญาณว่า “ฤดูฝน” ได้ผ่านเข้ามาแล้ว
“เห้ออ เกือบไปแล้วดีนะที่ตรงนี้มีหลังคา
ไม่งั้นคงเปียกโชกแน่ๆ”
หนุ่มน้อยร่างบางยืนบ่นอุบอิบอยู่คนเดียวท่ามกลางสายฝนที่กำลังกระหน่ำตกลงมา
ไม่มีข่าวพยากรณ์ว่าวันนี้ฝนจะตกเขาเลยไม่ได้พกร่มมา
ยังดีที่ใต้อาคารเรียนนี้ยังมีที่พอให้กำบังฝนอยู่บ้าง
โชคดีจริงๆที่วันนี้มีการเรียนการสอนน้อยทำให้การหอบหนังสือมาเรียนไม่ค่อยที่จะลำบากซักเท่าไร
มีบางเล่มบางวิชาที่เปียกนิดๆหน่อยๆ ไม่งั้นผมคงซวยแน่ๆ
เมื่อไหร่ฝนจะหยุดตกกันเนี่ยย ผมยังมีรายงานการบ้านที่ต้องทำอีกนะ โอ้
พระพิรุณอย่ากลั่นแกล้งกันอย่างนี้จะได้ไหม บรื๋อออ หนาวจัง
ตากลมโตเหลือบมองไปเห็นเก้าอี้เล็กๆสีชมพูและสีฟ้าสองตัวที่วางอยู่ข้างกัน
กายบางหย่อนตัวลงนั่งบนเก้าอี้สีชมพูรอให้ฝนหยุดตก
“เมื่อไหร่
พี่จะกลับมานะ”
หลังจากพูดประโยคนี้จบ
น้ำใสๆก็เริ่มไหลออกมาจากดวงตาน้อยๆ ดาเนียล
พยายามใช้มือบางปาดเช็ดน้ำตาที่กำลังเอ่อล้นและเตรียมตัวที่จะไหลออกมาเต็มที
ที่ตรงนี้ เก้าอี้สีฟ้า มันเคยมีเจ้าของ เคยมีคนที่เคยดูแลดาเนียล
คนที่คอยเดินไปส่งที่บ้านเป็นประจำ คนที่คอยส่งข้อความมาถามนู่นนี่นั่นบ่อยๆ
คนที่มักจะกางร่มให้เวลาฝนตก คนที่ยอมเปียกแทนดาเนียล มินซู คนที่ตอนนี้กำลังเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนอยู่ที่ต่างประเทศ
{Messages}
พี่มินซู เลิฟเลิฟ
- “วันนี้มีการบ้านอะไรบ้างครับ”
“วันนี้ก็มีวิชาเกษตร
คณิต แล้วก็ชีวะครับ ^0^” – ดานี่
เนียล
พี่มินซู เลิฟเลิฟ - “คณิตทำได้ไหม มีอะไรให้พี่ช่วยบ้างรึปล่าวครับ^
^”
“คณิตเรื่องนี้ผมทำเองได้
พี่อ่ะ ไปเตรียมตัวได้แล้ว จะไปพรุ่งนี้แล้วนี่” – ดานี่
เนียล
พี่มินซู
เลิฟเลิฟ - “เนียล….พี่ไม่อยากไปแล้ว พี่อยากอยู่กับเนียล”
“ไม่ได้นะ
พี่ต้องไปเรียน ไม่งั้นผมงอนจริงด้วย แค่2ปีเอง -3-* ” – ดานี่ เนียล
พี่มินซู
เลิฟเลิฟ - “2ปีมันนานนะพี่คงตายแน่เลย โอเคครับ T^T พี่รักเนียลนะ ไปเช็คของละ”
“
สู้ๆนะฮัฟ *^*! <3 ” – ดานี่ เนียล
แหมะ…..
หยดน้ำจากตากลมไหลพรั่งพรูออกมาโดยที่ห้ามไม่ได้
แม้ดาเนียลจะพยายามปาดเช็ดไปสักกี่ครั้งก็ตาม พยายามจะฝืนยิ้ม ทำตัวให้เป็นปกติ
เหมือนที่พิมพ์ข้อความส่งไปให้กำลังใจคนรัก 2ปี
มันช่างนานเหลือเกิน แต่ยังไงร่างบางก็ต้องปล่อยให้คนที่ตัวเองรักไปทำตามความฝัน ไปในทางที่ดี
ยังไงดาเนียลต้องอดทนให้ได้ เหลือเวลาอีกแค่1วัน
มินซูก็จะออกเดินทางแล้ว
เช้าแล้ว
แต่เหมือนเมื่อคืนผมจะไม่ได้นอนเลย มัวแต่นอนคิดเรื่องต่างๆนานาๆ
กลัวไปหมดทุกอย่าง กลัวว่าอีกฝ่ายนั้นจะเปลี่ยนไปเมื่อไปอยู่ที่ไกลแสนไกลแล้ว
ยิ่งคิดหน่วยน้ำตาก็ยิ่งไหลออกมาย้ำซ้ำๆอีก ว่ามินซูจะไปแล้ว
ดาเนียลจะร้องไห้ให้คนที่ตัวเองรักเห็นไม่ได้ ลุกขึ้น ไปอาบน้ำแต่งตัว
ไปส่งพี่มินซูซะ อัน ดาเนียล
คนนี้ต้องเข้มแข็ง
ก่อนขึ้นเครื่อง
“เนียลลล
เป็นไรเนี่ยหืมม? ตาบวมแปลกๆนะเรา”
มือหนาเอื้อมมาสัมผัสรอบๆดวงตาของดาเนียล
ใบหน้าหล่อเหลาเหมือนจะไม่สบายใจ เป็นห่วงที่คนตัวเล็กข้างหน้าจะต้องอยู่คนเดียว
ต้องอยู่โดยที่ไม่มีเขาคอยดูแลถึงสองปี คงจะไม่ได้คุยกันทุกวันเหมือนเมื่อก่อนแล้ว
ยิ่งคิดมินซูก็ยิ่งไม่อยากไป แต่มาถึงขนาดนี้แล้ว เขาก็ต้องเลือกความฝัน
ต้องเลือกสิ่งที่พ่อแม่คาดหวัง
“ไม่มีอะไรหรอกครับ ^+++^”
ฝืน ผมฝืนยิ้ม
ทั้งๆที่ตอนนี้ในหัวใจมันปวดระบมไปหมด ทั้งๆที่อยากจะอยู่กับพี่มินซูให้นานที่สุด
ทั้งๆที่……ใจจริงแล้ว ไม่อยากให้ไปด้วยซ้ำ
“ร้องไหม?”
สิ้นคำถามของคนตัวโต
ร่างบางก็โผเข้ากอดทันที ทั้งๆที่คิดว่าร้องไปเมื่อคืนคงจะพอแล้ว
คงจะไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้ว แต่ตอนนี้มันกำลังทำให้เสื้อโค้ชของมินซูเปียกชุ่ม
“กอดพี่แน่นๆนะ
พี่จะไม่ลืมกอดนี้อีกเลย”
คนตัวโตไม่รู้จะทำอย่างไร
ที่ทำได้ตอนนี้คือกอด กอดให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้
มือหนายกขึ้นมาลูบปอยผมสีน้ำตาลเบาๆเป็นการปลอบใจ
“เนียล เวลาฝนตกอย่าเดินตากฝนนะ”
“ครับ…แต่พี่ต้องรีบกลับมาหาผมนะ”
“ครับ พี่สัญญา”
ริมฝีปากหยักได้รูปประทับลงบนหน้าผากมน
แทนคำสัญญา แทนความรักที่มินซูมีให้กับดาเนียล
“พี่ไปแล้วนะ”
“อื้ม
เดินทางปลอดภัยนะครับ”
ร่างบางยืนโบกมือป้อยๆ
อีกมือที่เหลือก็พยายามจะปาดเช็ดน้ำตา ท่องไว้ในใจ ต้องอดทน ไม่ว่านานเท่าไหร่
ดาเนียลต้องอยู่ให้ได้
เหลือแค่ไม่กี่เดือนสพี่มินซูก็จะกลับมาแล้ว
สู้ๆดาเนียล ร่างบางให้กำลังใจตัวเองก่อนที่จะลุกขึ้นจากเก้าอี้ตัวน้อยมุ่งหน้าฝ่าฝนกลับบ้านไป
เพราะยังมีงานและการบ้านอีกเยอะที่ต้องสะสางให้เสร็จ
“กลับมาแล้วครับ!!”
“นีแอลลูกทำไมไม่รอให้ฝนแล้งก่อนค่อยกลับหล่ะ?”
“ผมมีการบ้านต้องทำอีกเยอะน่ะฮะ
เลยกลับมาก่อน”
“งั้นทานยาด้วยนะเดี๋ยวจะไม่สบายเอา อ่ะนี่ยาลูก”
ผู้เป็นแม่เอ่ยทักลูกชายของตนเมื่อเห็นว่าดาเนียลกลับมาโดยที่ร่างกายเปียกชุ่มและมีอาการหนาวสั่น
พลางยื่นยาให้ไปกินกันไข้หวัดไว้ก่อน
พุ่บ!!
“เฮ้ออ
จะเป็นหวัดไหมเนี่ย ฮะ ฮะ ฮัดชิ้ววววว”
หลังจากอาบน้ำและกินยาเสร็จกายบางก็ทอดตัวลงบนเตียยงนุ่มในสภาพเตียมนอนทั้งๆที่ผมยังเปียกอยู่
ติ๊ง!!
{Messages}
พี่มินซู เลิฟเลิฟ - ‘เด็กดื้อ เดินตากฝนทำไม’
ข้อความที่ไม่ได้รับมาเกือบสองปี
ตอนนี้มันกำลังเด้งขึ้นมาบนหน้าจอสมาทโฟนของแดเนียล
มือบางรีบพิมพ์ข้อความตอบกลับอย่างร้อนรน
“พี่รู้ได้ไง!! อีกตั้งสองสามเดือนกลับไม่ใช่หรอ”
– ดานี่ เนียล
พี่มินซู เลิฟเลิฟ - “เปิดประตูหน่อย
พี่อยู่หน้าห้อง”
“อย่ามาโกหกนะ ไม่งั้นผมโกรธพี่จริงๆด้วย”
– ดานี่ เนียล
นอกจากจะตอบไม่ตรงคำถามแล้วยังจะมาโกหกอีกนะ
ผมจะโกรธจริงๆแล้วด้วย รู้ไหมว่าคนรอมันทรมาน อย่ามาล้อเล่นกันแบบนี้ได้ไหม
ไม่ชอบเลย แล้วที่รู้ว่าผมเดินตากฝนก็คงเพราะโทรมาถามแม่สินะ พี่มินซูน่ะ….ผมไม่เชื่อหรอกว่าพี่จะกลับมา…จริงๆ
คิดไปอย่างนั้น
สุดท้ายดาเนียลก็ย้ายร่างกายตัวเองมายืนอยู่ที่ประตูห้อง
จะเปิดละนะ!!!
บานประตูสีขาวถูกเปิดออกอย่างแรง
แต่แล้วดาเนียลก็พบแต่…………ความว่างเปล่า คนตัวบางได้แต่ยืนถอนหายใจอยู่หน้าห้อง
พลันน้ำตาก็เอ่อคลอเบ้าอีกครั้ง ไม่เห็นจะมีบังมินซูเลย ไม่เห็นจะมีใครเลย
ติ๊ง!!
พี่มินซู เลิฟเลิฟ
- “พี่อยู่หน้าห้องพี่น่ะ 55555555”
“ไอ้พี่บ้า!! รู้ไหมว่าดีใจแค่ไหนน่ะ ไอคนโกหก งอนแล้ว T^T**” –
ดานี่ เนียล
หมับ!!
ดาเนียลรู้สึกถึงแรงกอดจากด้านหลัง
วงแขนแกร่งรัดแน่นจนหายใจไม่ออก
มือหนาเลื่อนขึ้นมาปิดปากร่างบางเอาไว้เผื่อคนในอ้อมกอดจะร้องโวยวายออกมา แต่….ไม่เลย เจ้าของร่างปริศนารบรู้ได้ถึงน้ำอุ่นๆที่สัมผัสลงบนฝ่ามือของเขา
ร่างบางร้องจริงๆหรอเนี่ย มินซูแค่จะแกล้งเล่นแค่นั้นเอง
“หายงอนนะ”
เสียงทุ้มเข้มกระซิบลงข้างหูร่างบาง
มินซูไม่รู้จะทำอย่างไรดีเมื่อรู้ว่าดาเนียลกำลังร้องไห้เพราะตัวเองอยู่ ได้แต่รัดอ้อมกอดนั้นแน่นขึ้นไปอีก
“………”
ไม่มีเสียงตอบกลับจากดาเนียล
ร่างบางเอาแต่นิ่งงัน จนมินซูต้องพูดออกไปอีกครั้ง
“นะครับบ พี่อุตส่าห์รีบเรียนให้จบเพื่อกลับมาหาเราเลยนะเนี่ยยย”
มือหนาจับใบหน้าหวานของคนตัวเล็กให้หันมาเผชิญหน้า
ดวงตาหวานแดงก่ำเหมือนผ่านการร้องไห้อย่างหนักมา แต่เขาเพิ่งแกล้งไปเมื่อกี๊เองนะ
หรือดาเนียลจะร้องมาตั้งแต่ตอนเย็นแล้ว
เมื่อเห็นแบบนั้นคนตัวโตเองก็รู้สึกผิดที่กลับมาโดยไม่บอกกล่าวดาเนียลเลยสักนิด
ก็อยากจะทำเซอไพรส์นี่นา…..
“ไอบ้า”
กายบางโถมกอดมินซูไว้แน่น
ใบหน้าหวานงุดๆอยู่ตรงแผงอกอุ่น ศีรษะน้อยๆส่ายไปมาดูน่ารักเหลือเกินในสายตามินซู
“จะหลอกเช็ดน้ำตากับเสื้อพี่หรอ5555555”
“ก็ใช่น่ะสิ^
^”
ดาเนียลเงยหน้าขึ้นมาตอบคนตัวโตที่ส่งคำถามเชิงกวนมาให้เขา
ใบหน้าที่เต็มไปด้วยน้ำตาถูกแทนที่ด้วยรอยยิ้มที่สดใสเหมือนพระอาทิตย์ที่ทอแสงในยามฝนตก
แค่นี้ก็ทำให้คนตัวโตใจชื้นขึ้นมาเป็นกอง
“คิดถึงมากเลยนะรู้ไหม”
มินซูประทับจูบอันอบอุ่นไว้บนริมฝีปากอิ่มอย่างแผ่วเบา
จูบที่1แห่งการคิดถึง จูบที่2เมื่อยามฝนตก
จูบที่3ที่ไม่ได้สัมผัสมาเนิ่นนาน และปากหยักก็ยังคงจูบย้ำซ้ำๆส่งผ่านความรู้สึกต่างๆไปสู่ร่างบาง
มินซูคิดถึงคนตัวเล็กมาก เป็นห่วงอยู่ตลอดเวลา ยิ่งพอฝนตกก็ทำให้นึกถึงอยู่ตลอด
อยากรีบเรียนให้จบจะได้กลับไปหาคนตัวเล็ก เมสเสทที่นานๆถึงจะส่งไปเพราะตัวเขาติดเรียนอยู่ตลอดจึงไม่มีเวลามานั่งคุยกับดาเนียล
ยิ่งนึกก็ยิ่งรู้สึกผิดที่ไม่มีเวลาให้
“อื้อ
คิดถึงเหมือนกัน”
พูดจบดาเนียลก็จูบตอบอย่างอ่อนโยน
เพราะเขาก็คิดถึงคนตัวโตมากเหมือนกัน
เนิ่นานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้รับสัมผัสที่อบอุ่นแบบนี้
เนิ่นนานเท่าไรแล้วที่ต้องเดินกลับบ้านคนเดียว
เนิ่นนานเท่าไรแล้วที่ไม่ได้เจอบังมินซู
ลิ้นร้อนกระหวัดเกี่ยวกันอย่างไม่ลดละ
เสียงดูดดุนดังออกมาเป็นระยะๆ คนตัวโตผละจูบออกมาอย่างอ้อยอิ่ง และก็จูบซ้ำลงไปอีก
มือหนาลูบไล้ไปทั่วกายบางสัมผัสเนื้อเนียนทุกบริเวณ
ดาเนียลแอ่นกายบิดเร้ากับสัมผัสที่แสนคิดถึง ลิ้นร้อนไล้วนยอดติ่งไตที่ชูชัน
ฟันแหลมขบกัดลงบาๆก็ทำให้ดาเนียลส่งเสียงครางออกมาได้ง่ายดาย การที่ไม่ได้พบกันนานๆนี่ก็ดีเหมือนกันมินซูรู้สึกว่าคนร่างบางไวต่อความรู้สึกมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนเยอะ
มือหนาสอดรั้งไปใต้ชั้นในตัวบางของคนตัวเล็ก
ท่อนเอ็นน้อยๆสั่นระกินเพราะถูกกอบกุมอยู่
มินซูขยับมือขึ้นอย่างเนิบๆและค่อยๆเพิ่มแรงขยับขึ้นเรื่อยๆ
“อ๊ะ!!”
เพียงไม่นานกายเล็กก็ปลดปล่อยความปรารถนาออกมาเต็มมือของมินซู
นิ้วเรียวที่เต็มไปด้วยน้ำรักของอีกฝ่ายถูไล้วนช่องทางสีสวยที่ดูเหมือนจะไม่ได้ใช้งานมานานพอสมควร
นิ้วแรกเข้าไปได้อย่างยากทำบากมินซูจึงหยิบตัวช่วยในกระเป๋ากางเกงออกมาชโลมลงบนนิ้วมือและสอดเข้าไปอีกครั้ง
“ฮื่อออ มันแน่นจังเลยครับ”
ดาเนียลรู้สึกได้ถึงความคับแน่นของช่องทางจึงพยายามอ้าขาออกให้กว้างอีกแต่ก็ไม่เป็นผลเมื่อมินซูส่งอีกนิ้วเข้ามาภายใน
“เดี๋ยวเราจะได้แน่นกว่านี้แน่พี่รับรอง”
แกนกานใหญ่ค่อยๆกดแทรกลงระหว่างช่องทางรัก
แค่ส่วนปลายเท่านั้นดาเนียลก็อึดอัดเต็มทนแล้ว ยิ่งคนตัวโตแกล้งขยับเข้าออกนิดๆอีก
“อื้อออ!!”
“โอ๊ะ!! ไปหัดแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ”
ดาเนียลอดทนกับการกระทำนี้ต่อไปไม่ไหวจึงเด้งสะโพกมนสวนทางกับแท่งร้อนของมินซูจนเข้าไปมิดด้าม
คนตัวโตตกใจกับการกระทำของดาเนียลเป็นอย่างมาก
เขาแค่ขยับเข้าออกเพื่อแกล้งคนตัวบาง แต่กลับถูกเอาคืนซะงั้น
“พี่ไม่อยู่ผมก็ต้องระบายมั่งสิ”
“กับอะไร?”
“…….หนังโป๊”
คนตัวโตอึ้งไปพักนึงกับคำตอบที่เขาได้รับมา
เขาไม่อยู่แค่2ปีดาเนียลเปลี่ยนไปขนาดนี้เลยหรือเนี่ย
มือเรียวดันแผ่นอกแข็งแรงให้ล้มลงนอน สะโพกมนยกตัวขึ้นจนหลุดพ้นจากแกนกายใหญ่
ดาเนียลตั้งใจที่จะวางก้นกลมลงบนแท่งรักร้อนโดยไม่ใส่มันเข้าไปข้างใน แต่กลับขยับสะโพกบดเบียดไปมาเพื่อเรียกอารมณ์
และมันก็ได้ผล แกนกายของมินซูขยายใหญ่กว่าเดิมเป็นเท่าตัว
ลิ้นน้อยๆทำการไล้เลียหน้าท้องแกร่งไปมาทั้งลากขึ้นลากลงจนมินซูเกร็งไปหมด
“อึก…”
สะโพกมนค่อยๆกลืนกินแท่งรักอย่างช้าๆแต่ก็เข้าไปได้แค่ครึ่ง
มินซูจึงสนองความต้องการของร่างบางโดยการขยับเด้งสวนขึ้นไปจนสุดทางกระแทกย้ำๆอีกหลายทีจนดาเนียลร้องครางไม่เป็นภาษา
“อ๊ะอ๊ะอ๊ะ!!
อึก อื๊ออ ฮื่อๆๆ”
“เป็นไงเด็กแก่แดด”
มือหนาดันกายตัวเองขึ้น
ริมฝีปากหยักดูดดุนปากอิ่มจนบวมเจ่อ ดาเนียลช่างเร่าร้อนและหวานเหลือเกิน
ใช่….และ ยังน่ารักเหมือนเดิมไม่เคยเปลี่ยน…..
ก๊อกๆ
“นีแอลลูกตื่นไปโรงเรียนได้แล้วนะ
มินซูก็ด้วยช่วยเดินไปส่งน้องที่โรงเรียนทีนะจ๊ะ”
เสียงผู้เป็นแม่ปลุกให้ทั้งสองตื่นขึ้น
และที่มินซูเข้ามาในห้องดาเนียลได้ก็เป็นเพราะคุณแม่นี่เอง
เขาโทรมาแจ้งข่าวดีเมื่อกลับถึง และขอร้องให้แม่อย่าเพิ่งบอกดาเนียลก่อนเพราะเขาจะคอยดูอยู่ห่างๆ
จริงๆทั้งวันนี้มินซูก็อยู่ในบ้านของดาเนียลเฝ้ารอคนตัวเล็กกลับมา
แต่พอดาเนียลกลับมาก็รีบวิ่งแจ้นขึ้นห้องโดยไม่สนใจใคร ทั้งๆที่เขาเองก็นั่งอยูบนโซฟาตรงมุมห้อง
คิดแล้วมันน่าสั่งสอนให้หลาบจำ แต่กลับมาทั้งทีก็ต้องเซอร์ไพรส์สักหน่อย
“คร้าบบบคร้าบบบ”
มินซูยันกายตัวเองขึ้นพลางจ้องมองใบหน้าหวานที่ตอนนี้กำลังหลับปุ๋ยอยู่
อยากจะมองแบบนี้ไปนานๆแต่ก็ต้องปลุกเจ้าเด็กแก่แดดคนนี้ไปโรงเรียน
“ดานี่ครับ
ตื่นไปอาบน้ำได้แล้ว”
“งืออ ไม่เอาอ่ะ”
“อย่าดื้อสิไม่งั้นพี่จะบินกลับไปเรียนต่ออีก”
“โถ่ ก็ได้ๆ
ไปอาบน้ำแล้วนะครับ จุ๊ปมอนิ่งคิส”
ใช้เวลาไม่นานนักคนตัวเล็กแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย
ชุดนักศักษาที่ดูรัดรูปพอควรนั้นดูเหมาะสมกับดาเนียลเหลือเมื่อเกินบวกกับใบหน้าที่ดูสดใส
ทำจนคนมองแอบยิ้มตามไปด้วย
แปะ แปะ…
“ว้า ฝนตกอีกแล้วอ่ะ
ไม่ต้องไปโรงเรียนละเย้!!”
“ใครบอกก มานี่เลยยย”
คนตัวโตดึงเขามาไว้ในอ้อมกอด
พร้อมกับกางร่มคันโตออก
“พี่จะไปส่ง”
ทั้งสองคนเดินออกจากบ้านท่ามกลางสายฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย
กายบางสั่นระริกแต่ก็ยังมีไออุ่นจากคนข้างๆคอยประโลมอยู่เสมอ
สำหรับดาเนียลไม่เคยมีฤดูไหนที่มีความสุขมากมายเท่าฤดูฝน
ฤดูที่คอยดูแลกัน ฤดูที่คอยอยู่ข้างกันเพราะกลัวอีกฝ่ายจะไม่สบาย ฤดูที่คอยมอบความอบอุ่นให้แก่กัน
และเป็นฤดูที่ทำให้เราทั้งสองได้รักกัน
เพราะฉะนั้นผมเลยชอบฤดูฝนมากๆเลยหล่ะ>.<
แล้วคุณหล่ะชอบฤดูไหน?
-END-
